Powszechnie praca postrzegana jest jako obowiązek. Coś co trzeba zrobić, aby zapewnić sobie źródło dochodu, utrzymać siebie oraz swoją rodzinę. Jednak na pracę spojrzeć można zgoła inaczej. Zwłaszcza współcześnie staje się ona ważnym obszarem życia. Sferą działania, która nie tylko służy zarabianiu, ale pozwala również się realizować. Powiedzieć, że praca nadaje życiu sens byłoby zapewne sporym wyolbrzymieniem. Z drugiej jednak strony niedocenianie jej wpływu i roli w życiu też jest błędem. Wystarczy spojrzeć na osoby bezrobotne. Wiele z nich nie ma problemów z utrzymaniem i jest we miarę dobrej kondycji finansowej. Ich stan psychiczny nie wskazuje mimo to na poczucie dobrobytu. Wręcz przeciwnie, pozbawieni zatrudnienia czują się niepotrzebni, mniej wartościowi, a nawet samotni. Praca pomaga zapełnić czas, zająć czymś myśli, ale daje również przysłowiowe pole do popisu. To właśnie w trakcie realizowania obowiązków służbowych wielu ludzi znajduje sobie cele, do których później konsekwentnie dążą. Gdy już uda się je osiągnąć, wówczas pojawia się duma i zadowolenie z siebie. Jeżeli następstwem sukcesu pozostają wyższe dochody, wówczas szczęście jest już pełne. Jednak bez góry pieniędzy również można być za pośrednictwem pracy szczęśliwym. Ważne jest bowiem posiadanie celu, jak również skupienie na działaniu. Niektórzy całkowicie oddają się obowiązkom służbowym, ignorując inne obszary życia. Nie jest to rozsądna strategia na życie. Warto szukać stanowiska i miejsca pracy, które pomogą się rozwijać i będą miejscem przyjaznym jednostce pod wieloma względami. Trzeba jednak także pamiętać, że nie samą pracą żyje człowiek. Angażując się ponad siły i możliwości, można zafundować sobie nerwicę, depresję czy wypalenie zawodowe. Każda praca czasami stresuje, chociażby swoją monotonią. Z tego powodu należy od niej odpoczywać, szukać względem niej dystansu. Równowaga pomiędzy życiem prywatnym i zawodowym, tak zwane work-life balance, to podstawowa kwestia przy planowaniu swojej zawodowej ścieżki, jak również budowaniu szczęśliwego życia. O tym że mimo wszystko nie tak łatwo ją odnaleźć i wskazać świadczyć może chociażby najmłodsze pokolenie pracujących Polaków. Część z nich poświęca się pracy kosztem swojego życia, odkładając odpoczynek w nieskończoność i nie przykładając się do troski o życie rodzinne. Drugą grupę stanowią natomiast osoby zupełnie się pracą nieprzejmujące. Latami nie udaje im się znaleźć zatrudnienia na stałe. Nie doceniają własnego rozwoju i znaczenia, jakie praca ma w życiu. Nie chce im się wysilić.